بازتاب غربت و جلوه‌های آن در شعر عدنان صائغ مطالعه‌ی موردی دو دیوان: "تأبّط منفی" و "تکوینات"

احساس غربت قدمتی به اندازة عمر بشر دارد و در همة گونه‌های انسانی از هر نژاد و فرهنگی بروز پیدا کرده‌است. این احساس گاه دل نازک شاعران را نیز تحت تأثیر قرار داده و هر یک از آنان با دیدگاه و موقعیت ویژة خود آن را بیان کرده‌اند. « عدنان صائغ» شاعر معاصر عراقی ازجمله شاعرانی است که تاب تحمل شرایط سخت کشورش را نداشت و به‌ناچار در جست‌وجوی امنیت و روزی خود به کشور دیگری کوچ کرد و به این احساس دچار شد. جلوه‌های غربت و دل‌تنگی در شعر این شاعر نمود آشکاری دارد، تاآنجاکه به صورت مبالغه‌آمیزی به وطن خویش دل‌بستگی و شوق نشان می‌دهد. این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی، می‌کوشد به مهم‌ترین موضوعاتی بپردازد که بیانگر غربت و دل‌تنگی شاعر در دو دیوان: تأبط منفی و تکوینات است و سیاست‌های ظالمانه دستگاه حکومتی را نقد می کند. همچنین از ستمگری‌های وحشیانة رژیم بعثی عراق، به‌ویژه آزار و اذیت روشنفکران، شاعران و نویسندگان عراقی سخن می‌گوید. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که شاعر علی‌رغم دوری از میهن خویش، همچنان دل‌بسته و شیفته دوستان، خویشان، و اماکن طبیعی عراق است و غم غربت را با سبکی ساده، روان، زیبا و به دور از لفظ‌پردازی، پیچیده‌گویی و آوردن تعابیر پرزرق‌وبرق بیان می‌کند.